“Ve gökyüzünü görüyorsunuz, ve sonra yeri, sonra bir daha gökyüzünü ve sizi sevenleri düşünüyorsunuz ve sizin sevdiklerinizi...”
Sözler, Avustralya yarışında ölümcül bir kazadan çok çok ucuz kurtulan Mclaren pilotu Fernando Alonso'ya ait...
Sportif tarafını bir yana koyacağım. Güvenlik vs; onlar zaten konuşuluyor sıkça... Benim için insani tarafı esas olan; bir anlık farkındalığınız; hayat tarafı... Yani günün sonunda aklınıza ilk kim geliyor, son düşüncenizde kim oluyor sizinle. O düşünceyi hep yanınızda taşıyabilseniz sonraki günlerde neleri farklı yaparsınız hayatınızda...
Kimleri kırıyor, kimleri geride bırakmak zorunda hissediyoruz. Geride bırakmak zorunda kaldığımızı sandığımız his aslında hangi etkenlerin sonucu. Çok mu denklem üzerine kuruyoruz hayatı? Fazla mı karmaşıklaştırıyoruz? “Futbol basit bir oyundur, zor olan ise basit futbol oynamaktır” notunu bize miras bırakan Cruyff'ın bu sözleri ‘fena halde' hayat için zikrettiğini anlamamazlıktan mı geliyoruz acaba kalabalık sokakların fazla parlak ışıklarının etkisinde...
Alonso, o kazanın ardından kendini sadece can havliyle dışarı atmadığını söylüyor olay sonrası bir başka röportajında... Annesi gelmiş aklına aracın havaya yükseldiği an.. ‘İyi olduğumu görsün diye otomobilden hemen çıkıp “Ben iyiyim” işareti yaptım' diyor; yaptıklarının nedenini anlatırken...
İnsanlara fazla mı robotik yaklaşıyor ya da fazla mı metalaştırıyoruz yaptıkları işler üzerinden...
Alonso'nun açıklamasından sonra Fight Club'ın da yazarı olan Chuck Palahniuk'un şu sözü geldi aklıma ilk olarak: "Taşlar ve sopalar kemiklerini kırabilir ama kelimeler canını öyle bir yakar ki şaşarsın"
Alonso o arabadan inemeseydi arkasında neler bırakmış olacaktı... Hangi pişmanlıklar kalacaktı... Taşların ve sopların bırakamadığı hangi izler üzerinde kalacak, taşların ve sopların bırakamdığı hangi izleri başkaları üzerinde bırakmış olacaktı...
“Bana geriye Şampiyonluklar, efsane bir kariyer, unutulmaz bir sporcu” cevaplarıyla gelmeyin. Yine bir figür olarak Alonso'ya gider bu patikadan yürüyeceğimiz cevaplar... Evet bunlar onun tarihe mirası ama ben daha çok biriktirdiği insanları, o insanlarla yazdığı hikayeleri canlandırmaya çalışıyorum kafamda.
Hani artık bir hayat mottosuna dönüşmesi gereken o unutulmaz Cemal Süreyya aforizması var ya; tam o işte: “Güzel hayat isteyen güzel insan biriktirsin”...
İnsan 3 kişidir, olduğunu sandığı; insanların algısındaki ve aslında olduğu... Bazen bu kişilerin 3'ü bazen hiçbiri... Sanırım Alonso o araçtan indiğinden o ‘hiçbiri olma' anını yaşadı. Sadece ekranda onu izleyen annesine “İyiyim” demek isteyen, o an sadece annesini düşünen bir çocuktu...
Ya siz o araban iniyor olsanız kim için, kim ile inerdiniz. İlk kime ‘Merak Etme Ben İyiyim' demek isterdiniz...
